Ik ben waarlijk Uw dienaar, o mijn God, en Uw arme en Uw smekeling en Uw armzalig schepsel. Ik ben aan Uw poort gekomen en zoek Uw beschutting. Ik vind slechts voldoening in Uw liefde, slechts verrukking in het U gedenken, slechts geestdrift in gehoorzaamheid aan U, slechts vreugde in het U nabij zijn, en slechts rust in hereniging met U, terwijl ik mij er toch van bewust ben dat al het geschapene is uitgesloten van Uw verheven Essentie en de gehele schepping de toegang tot Uw diepste Zijn is ontzegd. Telkens wanneer ik poog U te naderen bemerk ik niets anders in mijzelf dan de tekenen van Uw genade en aanschouw ik niets in mijn wezen dan de openbaringen van Uw goedertierenheid. Hoe kan iemand die slechts Uw schepsel is hereniging met U zoeken en Uw tegenwoordigheid bereiken, waar geen schepsel ooit met U verbonden kan zijn, noch iemand U kan begrijpen? Hoe kan een nederige dienaar U erkennen en Uw lof prijzen, terwijl Gij immers de openbaring van Uw heerschappij en de wondere getuigenissen van Uw soevereiniteit voor hem hebt bestemd? Zo getuigt ieder schepsel dat het uitgesloten wordt van het heiligdom van Uw tegenwoordigheid vanwege de beperkingen van zijn innerlijke werkelijkheid. Het is echter onbetwist dat de invloed van Uw aantrekkingskracht altoos al besloten lag in de werkelijkheid van Uw handwerk, hoewel hetgeen het heilige hof van Uw voorzienigheid past verheven is boven de gehele schepping. Dit toont mijn algehele onvermogen om U te prijzen, o mijn God, en onthult mijn uiterste onmacht om U dank te brengen; hoeveel te meer om tot erkenning van Uw goddelijke eenheid te komen of de duidelijke tekenen van Uw lof, Uw heiligheid en Uw glorie te onderkennen. Neen, bij Uw macht, ik smacht slechts naar Uw eigen Zelf en zoek geen ander dan U.
