هُواللّه
ای خداوند بيمانند، به حِکمَتِ کُبرايت اِقتران در بين اَقران مُقدّر فرمودی تا سُلالۀ انسان در عالمِ امکان تسلسل يابد و همواره تا جهان باقی به عبوديّت و عبادت و پرستش و ستايش و نيايش درگاه احديّتت مشغول و مألوف گردند "وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلّا لِيَعْبُدُوْنَ"، حال اين دو مرغِ آشيانۀ محبّتت را در ملکوتِ رحمانيّتت عَقدِ اِقتران ببند و وسيلۀ حصولِ فيضِ جاودان فرما تا از اجتماعِ آن دو بحرِ محبّت، موج الفت بر خيزد و لئالی سُلالۀ نجيبۀ مقدّسه بر ساحل وجود ريزد. "مَرَجَ البَحْرَيْنِ يَلْتَقِيانِ بَيْنَهُما بَرْزَخٌ لا يَبْغِيانِ فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّکُما تُکَذِّبانِ يَخْرُجُ مِنْهُمَا الْلُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجانُ". ای خداوندِ مهربـان، ايـن اقتران را اسبابِ توليدِ دُرّ و مرجان فرما. اِنَّکَ اِنتَ المُقتَدرُ العَزيزُ الغَفورُالرّحمَنُ الرّحيم.
