Zaprawdę, jestem Twym sługą, o mój Boże, Twym ubogim, Twym błagającym i Twym nieszczęśnikiem. Przybyłem do Twoich wrót, szukając schronienia. Nie znalazłem żadnego zadowolenia jak tylko w Twojej miłości, żadnego uniesienia prócz w pamiętaniu o Tobie, żadnego pragnienia prócz w posłuszeństwa Tobie, żadnej radości jak tylko w bliskości Twojej ani żadnego spokoju prócz w zjednoczeniu z Tobą, pomimo tego, że świadom jestem, iż wszystkie stworzone rzeczy odcięte są od Twojej wzniosłej Istoty, a całe stworzenie nie ma dostępu do Twego najskrytszego Jestestwa. Ilekroć usiłuję zbliżyć się do Ciebie, nie dostrzegam w sobie niczego oprócz znaków Twojej łaski i nie widzę niczego we mnie samym oprócz objawień Twojej łaskawej życzliwości. Jakże może ten, który jest zaledwie Twoim stworzeniem, poszukiwać zjednoczenia z Tobą i dostąpić Twojej obecności, gdy żadna stworzona rzecz nigdy nie może mieć powiązania z Tobą ani też nawet pojąć Ciebie? Jakże możliwe jest, aby uniżony sługa poznał Cię i wysławiał Twoją chwałę, zważywszy, że przeznaczyłeś dla niego objawienia swego królestwa i wspaniałe świadectwa swego panowania? Tak oto wszelkie stworzenie zaświadcza, że odsunięte jest od sanktuarium Twojej obecności z powodu ograniczeń nałożonych na jego wewnętrzną rzeczywistość. Niepodważalnym jest jednak, że wpływ Twego przyciągania nieustannie tkwi w rzeczywistości Twojego dzieła, choć to, co przystoi świętemu dworowi Twej opatrzności, postawione jest wysoko ponad to, co osiągalne jest dla całego stworzenia. To wskazuje, o mój Boże, na całkowitą bezsilność moją, by Cię wysławiać i ujawnia całkowitą niemoc moją, by składać Ci dziękczynienie, a cóż dopiero, aby osiągnąć zrozumienie Twojej Boskiej jedności czy dotrzeć do jasnych oznak Twej czci, Twej świętości i Twej chwały. Nie, na moc Twoją, nie pragnę niczego oprócz Twego własnego Ja i nie szukam niczego oprócz Ciebie.
