Tablica Świętego Żeglarza
»Wczytajcie się w Tablicę Świętego Żeglarza, abyście poznali prawdę i pamiętali, że Błogosławione Piękno w pełni przepowiedziało przyszłe wypadki. Niech będzie to przestrogą dla tych, którzy są świadomi.«
—‘Abdu’l-Bahá
On jest Łaskawym, Wielce Umiłowanym!
O Święty Żeglarzu!
Rozkaż swojej arce wieczności ukazać się przed Niebiańskimi Zastępami,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Zwoduj ją na starożytne morze, w Imię Jego, Najbardziej Zdumiewającego,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I pozwól wejść duchom anielskim, w Imię Boga, Najwyższego.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Odcumuj ją zatem, aby mogła żeglować po oceanie chwały,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Aby szczęśliwie jej mieszkańcy mogli dotrzeć do ustroni bliskości w królestwie wieczności.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Kiedy osiągną święte wybrzeże, brzeg mórz purpurowych,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Każ im wyjść i osiągnąć ten nieziemski, niewidzialny poziom,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Poziom, na którym Pan ukazał się w Płomieniu swego Piękna w nieśmiertelnym drzewie;
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Na którym wcielenia Jego Sprawy oczyściły się z własnego ja i namiętności;
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Wokół którego krąży Chwała Mojżesza wraz z wiecznymi zastępami;
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Na którym Ręka Boga została wyciągnięta z istoty Jego Wielkości;
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Na którym arka Sprawy pozostaje w bezruchu, nawet gdyby jej mieszkańcom oznajmiono wszystkie Boskie przymioty.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
O Żeglarzu! Naucz tych, którzy są wewnątrz arki, tego, czegośmy nauczyli ciebie za mistyczną zasłoną.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Aby przypadkiem nie zwlekali w świętym, śnieżnobiałym miejscu,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Lecz aby wzbili się na skrzydłach ducha na ten poziom, który Pan wyniósł ponad wszelkie wspominanie w światach poniżej,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Aby mogli szybować w przestworzach niczym ptaki-wybrańcy w królestwie wiecznego połączenia,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Aby mogli poznać tajemnice ukryte w Morzach światła.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Przekroczyli oni stopnie ziemskich ograniczeń i osiągnęli poziom Boskiej jedności, centrum niebiańskiego przewodnictwa.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Pragnęli wznieść się do tego stanu, który rozkazem Pana ustanowiony był powyżej ich poziomu.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Wtedy płonący meteor wypędził ich od tych, którzy przebywają w Królestwie Jego Obecności,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I usłyszeli Głos Wielkości wznoszący się spoza niewidzialnego pawilonu na Szczycie Chwały:
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
»O aniołowie stróże! Zawróćcie ich do ich domostwa w świecie poniżej,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Ponieważ zamierzali wznieść się do tej sfery, do której nigdy nie dotarły skrzydła niebiańskiej gołębicy;
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Natenczas okręt wyobrażeń stoi nieruchomy, czego umysły tych, którzy rozumieją, nie potrafią pojąć«.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Wtenczas niebiańska Dziewica wyjrzała ze swojej wzniosłej izby,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I skinęła czołem na Niebiańskie Zastępy,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Zalewając światłem swego oblicza niebo i ziemię,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I kiedy blask jej piękna padł na ludzi prochu,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Wszystkie stworzenia poruszone zostały w ich śmiertelnych grobach.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Wtedy podniosła ona wołanie, którego żadne ucho przez wieczność całą nie słyszało,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I tak oto obwieściła: »Na Pana! Ten, w którego sercu nie ma woni miłości, tego wzniosłego i wspaniałego arabskiego Młodziana,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Nie może w żaden sposób wznieść się do chwały najwyższego nieba«.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Wtedy wezwała do siebie jedną ze swoich służebnic,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I rozkazała jej: »Zejdź do przestworzy z dworów wieczności,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I zwróć się ku temu, co ukryli oni w głębi swych serc.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
A gdy poczujesz woń szaty Młodziana, który był ukryty w tabernakulum światła z powodu tego, co uczyniły ręce niegodziwych,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Wznieś w sobie okrzyk, aby wszyscy mieszkańcy komnat Raju, którzy są uosobieniem wiecznego bogactwa, mogli zrozumieć i usłyszeć;
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Aby wszyscy oni mogli zstąpić ze swoich wiecznych komnat i zadrżeć,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I ucałuj ich dłonie i stopy za to, że wznieśli się na wyżyny wierności;
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Być może odnajdą w swoich szatach woń Umiłowanego«.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Wtedy oblicze wyróżnionej damy zajaśniało ponad niebiańskimi komnatami, tak jak światło, które świeci z oblicza Młodziana ponad Jego śmiertelną świątynią;
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Zstąpiła więc ona tak przystrojona, że rozjaśniła nieba i wszystko, co się w nich znajduje.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Poruszyła się i roztoczyła woń na wszystkie rzeczy w krainach świętości i wspaniałości.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Kiedy dotarła do tego miejsca, osiągnęła swoją pełną postać w samym sercu stworzenia,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I zapragnęła zaczerpnąć ich woń w chwili, która nie zna początku ani końca.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Nie znalazła w nich tego, czego pragnęła, i to jest, zaprawdę, zaledwie jedna z Jego zadziwiających opowieści.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Zapłakała więc głośno, załkała i pospieszyła do swego miejsca w najwznioślejszym dworze,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Następnie wypowiedziała jedno słowo mistyczne, wyszeptane w sekrecie językiem słodkim jak miód,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I wzniosła wołanie pośród Niebiańskich Zastępów i nieśmiertelnych panien nieba:
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
»Na Pana! Nie poczułam od tych próżnych pretendentów powiewu Wierności!
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Na Pana! Młodzieniec pozostał samotny i opuszczony w ziemi wygnania, w rękach bezbożnych«.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Wzniosła wtedy w sobie tak wielki płacz, że Niebiańskie Zastępy wydały przejmujący krzyk i zadrżały,
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
I upadła ona w pył i oddała ducha. Zdało się, że została wezwana i posłuchała Tego, który ją powołał do Królestwa na Wysokościach.
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Pochwalony niech będzie Ten, który stworzył ją z istoty miłości w samym sercu Jego wzniosłego raju!
Wysławiony niech będzie mój Pan, Najchwalebniejszy!
Wtedy wybiegły ze swoich komnat panny niebiańskie, na oblicza których nie spojrzało nigdy oko żadnego z mieszkańców najwyższego raju.
Wysławiony niech będzie nasz Pan, Przenajwyższy!
Wszystkie zgromadziły się wokół niej, i spójrzcie! Oto znalazły jej ciało leżące w pyle;
Wysławiony niech będzie nasz Pan, Przenajwyższy!
A gdy ujrzały stan, w jakim się znajdowała, i zrozumiały słowo z opowieści Młodziana, odsłoniły swoje głowy, rozdarły szaty, biły się po twarzach, zapominały o radości, roniły łzy i uderzały dłońmi po policzkach, albowiem, zaprawdę, jest to jedno z niezgłębionych bolesnych nieszczęść —
Wysławiony niech będzie nasz Pan, Przenajwyższy!
