هُواللّه

ای دلبر يکتای من، آواره صحرايم و سر گشتۀ باديه پيما، در رهت افتان و خيزان و سرمست پيمانۀ پيمان، افتاده‌ام بيچاره‌ام دلداده‌ام شيدائيم سودائيم رسوائيم ولی روی به سویِ تو آرم و آرزوی کوی تو دارم، در هجرانم پر حرمانم، بی سر و سامانم به لطف و عنايتت شايانم، اسيرم مُجير شو افتاده‌ام دستگير شو، غريبم مُونسِ جان شو، بـی کسم مُعينِ دل و جان گرد، از جهان و جهانيان بيزار فرما و در پناه خويش منزل و قرار بخش، از مادون مُستغنی کن و از عطای خويش بهره و نصيب ده، گناه بيامرز خطا بپوش عفو و غفران فرما زيرا گنه‌کاريم بد رفتاريم، در بحر عِصيان مُستَغرَقيم. توئی محبوبِ مهربان و توئی بخشندۀ گناهان. ای پروردگار، اقتدار ده ثابت و پايدار نما، بی صبر و قرار کن و مجنونِ جمال پر انوار نما، مفتونِ آن زُلف مُشکبار فرما تا بيگانه و خويش فراموش نمائيم و مانند دريا به جوش وخروش آئيم و ازپيمانۀپيمان مست و مَدهوش گرديم. توئی بخشنده و مهربان و توئی آمرزنده وآموزندۀ ياران.

ع ع