هُواللّه

ای خداوندِ مهربان، اين دل را از هر تَعلّقی فارغ نما و اين جان را به هر بشارتی شادمانی بخش، از قيدِ آشنا و بيگانه آزاد کن و به محبّتِ خويش گرفتار نما تا بکُلّی شيدایِ تو گردم و ديوانۀ تو، جز تو نخواهم و جز تو نجويم و به‌غير از تو نپويم و بجز رازِ تو نگويم، مانند مـرغِ سحر در دامِ محبّت تو گرفتار گردم و شب و روز بنالم و بزارم و بگريم و بگويم: يا بهاء‌الابهی.

ع ع