On jest Najświętszy, Najchwalebniejszy!
W imię Boga, Współczującego, Miłosiernego! Chwała niechaj będzie Bogu, Panu wszystkich światów!
O Panie Boże mój, moja Przystani i moje Schronienie! Jakże mogę Cię wspominać, nawet najwspanialszymi słowami uwielbienia czy najbardziej wymownymi odami wychwalania, o Ty Wszechmocny i Przebaczający, świadom tego, że język zawodzi każdego elokwentnego mówcę a każdy wyraz wysławiania pochodzący z ludzkiego pióra czy języka jest zagubiony w swojej próbie uwielbienia choćby jednego ze znaków Twojej wszechmocnej potęgi czy wychwalania li tylko jednego Słowa, które zostało przez Ciebie stworzone. Zaiste, skrzydła ptaków ludzkich umysłów się łamią, usiłując wznieść się na wyżyny Twej Boskiej świętości, a pająki próżnych upodobań nie są w stanie utkać swych wątłych sieci na najwznioślejszych szczytach baldachimu Twej wiedzy. Nie ma więc dla mnie innego wyjścia jak tylko uznanie mojej niemocy i ułomności ani innego mieszkania jak tylko w głębi ubóstwa i niedostatku. Zaprawdę niemożność pojmowania Ciebie jest istotą zrozumienia, uznanie własnych ułomności jest jedyną drogą do osiągnięcia Twojej obecności, a przyznanie się do ubóstwa jest źródłem prawdziwego bogactwa.
O Panie! Łaskawie wspomagaj mnie i szczere sługi Twoje w naszej służbie Twemu wywyższonemu Progowi, umacniaj nas w błaganiach do Twej Boskiej świętości i uzdolnij nas do pokory i posłuszeństwa u wrót Twej jedyności. Utwierdź moje kroki na Twojej ścieżce, o Panie mój, i oświeć moje serce świetlistymi promieniami bijącymi z nieba Twych tajemnic. Orzeźwij mego ducha poruszającym powiewem, który niesie się z raju Twego przebaczenia i odpuszczenia, i uraduj mą duszę ożywczym tchnieniem unoszącym się z łąk Twej świętości. Rozjaśnij moje oblicze nad horyzontem Twej jedności i dozwól, abym został uznany za jednego z Twoich szczerych sług i zaliczony do grona Twych poddanych, którzy trwają mocno i niezłomnie.