هُواللّه

ای پاک يزدان من، اين ياران با وفا مفتون روی تو اند و مجنونِ موی تو و سر گشتۀ کوی تو و تشنۀ جویِ تو، نظرِ عنايتی فرما و موهبتی مبذول دار که هر دم روحی جديد يابند و حياتی بديع خواهند، به وصايا و نصائح تو پردازند و درس عشق و محبّت بياموزند و به موجبِ تعاليمِ رحمانی روش و سلوک نمايند. ای خدای مهربان، اين بندگان از بي‌وفايان جفا ديدند و در هر روزی بلائی کشيدند و تحمّلِ مشقّت‌های بی پايان نمودند و صبر و تحمّل کردند و زبان به شکرانه گشودند و از شدّتِ محبّت گريستند و خنديدند و در نهايتِ سرور و بشاشت آتشِ ظلم و ستم را گلزار و گلشن يافتند، چون غنچه شکفتند و مانند گُل جلوه نمودند. ای خداوندِ يکتا، اين نفوسِ مطمئنّه را جامِ عطا بخش و اين قلوبِ راضيۀ مرضيّه را نشئۀ صهباء احسان کن تا يادِ کمال و جمالت باده گردد و به نغمه و ترانه پردازند و سامعين را فرح و وله بخشند و طالبان را به جذب و طرب آرند، جامِ عشق به دور آرند و بادۀ سُرور و شادمانی ابدی بنوشند و بنوشانند. خدايا اين مستمندان را توانگَر فرما و اين مظلومان را ارجمند کن و اين سرگشتگان را سر و سامانی ده و اين مَحزونان را سُرور ابدی بخش. توئی مقتدر و توانا و توئی بخشنده و مهربان.

ع ع