اِلهَا بی‌نيازا كَريما رَحيما مَلِكا مَالِكا

همه عباد تواند و از كلمۀ تو از عدم به وجود آمدند و مُعتَرِفَند بر فقر خود و غنای تو و جهلِ خود و عِلمِ تو و ضَعفِ خود و اقتدارِ تو و عجزِ خود و سلطانِ تو. ای كريم ما را از اَمطارِ سماءِ رحمتت محروم منما و از امواجِ بحرِ كَرَمَت منع مكن. اين نهال‌های وجود به‌يدِ عنايت تو غرس شده حال وقت ترقّی و نموّ است و منتظر نيسان عنايت تو و ربيع مَكرُمَت تو بوده و هست، از آب "وَ مِن اَلماءِ كُلُّ شَیءٍ حَيّ" ما را منع منما. آثارِ كَرَمَت از قبل در دانی و قاصی و مطيع و عاصی مشاهده شد و حال موجود و مشهود. پس به برهان ثابت شد كَرَمت محدود نبوده و عَفوت توقّف نكرده و جودت از موجودات منع نشده. در هر حال آثار فضل بی منتهايت به ابصار عدل و انصاف مشاهده شده و می‌شود. نزدِ بَحرِ غُفران، عِصيانِ اين عباد مذكور نه و در عرصۀِ ثروت و غَنا فقرِ و احتياجِ اين عباد را مقداری نه. از بدايعِ عَطايت می‌طلبيم و دستِ رجا به بارگاه عظمتت بلند نموده‌ايم. ای غفّار، از ما به جودت درگذر و ای ستّار، به كَرَمَت سَتر نما و ای فضّال، فَضلَت را باز مَدار. مُجرميم ولكن از توايم محروم منما. بعيديم ولكن بِساطِ قُربت را آمِل و سائليم، ما را منع مكن. توئی راهنما و صاحب عطا. لا اِلهَ اِلاأَنتَ رَبُّ العَرشِ وَ الثَّری وَ مالِكُ الآخِرَةِ وَ الاُولی.