هُواللّه
ای دلبر مهـربـان، يـاران را مُـونسِ دل و جـان بـاش، در هـر دمی از بحـرِ الطاف شبنمـی بفـرست و در هــر نفسی بـادۀ تـازهای بنـوشان و می پـرست بگـردان تـا جـامِ صهبـای الهـی به دست گيـرنـد و طـالبان را سرمست کنند و عـاشقان را نشئۀ بـادۀ اَلَست بخشند.