هُوالابهی

پـاک يـزدانا محبوبِ مهربـانـا، اين يـاران آشفتۀ بـویِ تو اند و سر گشتۀ کوی تو، از هر قيدی رَستند و به مَحبتِ تو پيوستند، از جهان و جهانيان بيزارند و به عشقِ تو مفتون و گرفتار، جز عنايتت هيچ دردی را درمان نخواهند و در سبيلت هيچ زخمی را مرهم نجويند، همواره آرزوی بخشش بی پايان نمايند و تمنّای الطاف بي‌کران کنند. ای بخشندۀ مهربان، اين ذليلانِ خويش را عزيز فرما و اين اسيرانِ محبّتت را امير کن و به فلکِ اثير برسان و در جانفشانی بر سريرِ عزّت ابديّه استقرار ده. توئی مقتدر و توانا و توئی بينا و شنوا. لک الحمد علی ما أَدْلَلْتَ و لک الشّکر بما وَفَيْتَ نَحمِدُک و نَشکرک علی العطاء و نَتَضَرَّعُ اليک فی کلّ صباحِ و مساء.

عبدالبهاء عبّاس