هُوالابهی

ای خداوندِ بی نياز، اين دل‌ها را به رازِ خويش دمساز کن و از بيگانه و خويش بی نياز فرما، از جامِ صَبوحی در صبحِ احديّت بنوشان و از جامِ الَست سرمست نما، اين بندگان واله و شيدای تو اند و اين مشتاقان آشفته و پريشان تو، سر گشتۀ کوی تو اند و پُر جَذبه در روی تو و گله آهوی تو، در بيابانِ هجران سر گَشته و سر گردان هستيم و در وادی حِرمان پريشان، بدرقۀ عنايت بفرست و پيکِ هدايت تا بوئی از کوی تو به مشام در آيد و پرتوی از رويت در کُلبِۀ احزان اين حسرت زدگان افتد، ظلمتِ ديجور به نور تبديل گردد و گُلخَنِ حِرمان گُلشنِ احسان گردد. تـوئی تـوانا و بينا و شنوا.

ع ع