هُوالابهی

پروردگارا، مورِ ضعيفم و پشۀ نحيف، بال و پری شکسته دارم و پائی از دوری باديۀ حسرت خسته، چشم گريانم بين و جگرِ سوزانم نظر فرما، آه و فغانم جمع طيور را به فرياد آورده و آهِ پُر حَسرتِ قلبم چون شعلۀ سوزان به جانِ جهان آتش زده، از افقِ ابهايت فيضِ انوار کن و از ملکوتِ اعلايت بَذلِ اسرار نما. ای نيسانِ عنايت، بارش و ريزش ارزان کن و ای شمسِ حقيقت تابش و درخشش فراوان بنما، شايد اين قلوبِ افسرده تازه و زنده گردد و اين نفوس مُرده حيات بی اندازه يابد.

ع ع