هُواللّه
ای پروردگار، آمرزگاری و ای کردگار بُزُرگواری، پس يارانِ مشتاق را بهره‌ای از اشراق ده و عُشّاقِ روی خويش را پرتوی از دلبرِ آفاق بخش، آوارگانِ باديه هجران را به حريمِ وصال در آر و گمگشتگانِ صحرای فراق را مَحرَم حَرَمِ وصال کن، عاشقان را از حِرمان نجات ده و آشفتگان را در بَزمِ قُرب سر و سامان بخش، صامِتان را ناطق کن و قانِطان را اميدوار فرما، بيگانگان را آشنا کن و مَحرَومان را مَحرَمِ راز فرما، مَخمُودان را برافروز و مُنجَمدان را به نارِ محبّتت بسوز، طريقِ هُدی نما و ابوابِ ملکوت ابهی بگشا، بنيان حسد و بغضا برانداز، ايوان محبّت و وفا برافراز و بيچارگان را چاره ساز. ای دلبرِ مهربان، هر بينوائی سر گشتۀ کوی تو و هر مرغِ بی پـر و بالی گرفتار موی تـو و هر سرگشته و سرگردانی ناظر به سوی تو و هر سوخته دلی تشنۀ جوی تو، و جهانيان هر چند غافلند ولی به جان در گفتگویِ تو، ندانند و نشناسند، نجويند و نپويند ولی مُستحقّ الطافند و سزاوارِ عِنايت و اعطاف. ای کريم نظر به استعدادِ هر سقيم مفرما، به فضل عَميم معامله کن و به نورِ مُبين هدايت فرما، يـاران خويش را يـاوری کن و عاشقانِ ملکوتِ جمال را بشارت وصال ده و دردمندانِ عشق را درمان دل و جان بخش، هـر يک را بـر خدمتِ آستانت مـوفّق کن و در زُمرۀ راستان در آر و از دوستانِ راستان کن. توئی مقتدر و توانا توئی بخشنده و درخشنده و تـابـان.
