بِسْمه المُهيمن القَيُّوم

"ای كنيزِ من، به اين بيان كه از مَشرِقِ فَمِ رحمن اشراق نموده ناطق باش"

ای پروردگارِ من و يكتا خداوندِ بي‌مانندِ من، شهادت می‌دهم به يكتائی تو و به اينكه از برای تو وزير و معينی نبوده و نيست. لَم يَزَل يكتا بوده‌ای و لا يَزال خواهی بود. ای خدایِ من و محبوبِ جانِ من، امروز روزي است كه فُراتِ رحمت جاری و آفتابِ كَرَم مُشرِق و سماءِ عنايت مُرتَفَع است. قسم می‌دهم تو را به اسمِ سَتّارت كه آنچه به غيرِ رضایِ تو عمل شده سَتر فرمائی و به‌اسم غفورت از ما درگذری و به خِلَعِ غُفران، عباد و اماء خود را مُزيّن داری. ای محبوب من و مقصود من، مشاهده می‌نمائی كنيز خود را كه به تو توجّه نموده و به‌ نارِ مَحبّتت مُشتَعل گَشته و به بی‌نيازی تو تمسّك جُسته و دست‌های رَجا را به شطرِ تو بلند نمـوده. عطا فـرما آنچه را كـه سزاوارِ تـو است. ای پروردگار من، در اين روزِ مبارك كنيزان خود را مَحروم مفرما و از قلمِ اعلی اَجرِ لِقا از برای كُلّ ثبت نما. توئی مقتدر و توانا و توئی بينا و دانا.