(بگو ای الهِ من و محبوبِ من و سيّدِ من و سَنَدِ من و مقصودِ من)

شهادت می‌دهد جان و روان و لسان به‌اينكه واحد بوده‌ای و شبه و مثل برای تو نبوده و نخواهد بود. جميع السُن از وصفت عاجز و جميعِ قلوب از عِرفانت قاصر بوده و خواهد بود. ای پروردگار من، عجز و فقر و فنای كنيزِ خود را مشاهده می‌نمائی. اين سائلی است ارادۀ بابِ تو نموده و فقيری است قصدِ دريای غَنای تو كرده. سؤال می‌نمايم تو را به دريای بخشش تو و آفتابِ عنايت و سماءِ فضلِ تـو كـه مقدّر فـرمائی از قلمِ اعلـی از بـرای ايـن اَمۀ خـود آنچه سزاوار بـزرگی تو است.